Rome tot op het dak van het Vaticaan.

Zomaar ineens willen we Rome zien. Na de film ' de ontdekking van de hemel' van Harry Mulish zijn er daar zoveel plekken die ons fascineren dat we er wel bijna meteen naartoe willen gaan. Op een donderdag weken latervliegen we al vroeg naar het Zuiden, naar de zon en dus naar Rome! Op een druk vliegveld komen we aan, al meteen die voorspelde Italiaanse chaos en lawaai van druk schreeuwende mensen. Wel gezellig is dat, direct vakantie gevoel. Een taxi naar het centrum en het pension. Het is heerlijk weer dus snel naar buiten en lopen. Eigenlijk hebben we geen plan, we lopen wat door het centrum onder sfeer van Rome oosten snuiven. Eigenlijk is de stad veel kleiner dan we dachten. Ook is er veel meer oudheid dan we ons hadden kunnen voorstellen. Duizenden jaren historie ligt gewoon op straat voor het oprapen. Linksaf moeten we naar de Trevi Fonteinen en ja hoor daar is het druk. Overal buitenlanders van vele talen. En die toeristen gooien echt geld in de fontijn. Je hoort ze prevelen, het geld krijgt wensen mee. Voor een liefde of om hier ooit weer terug te komen. Stelletjes en jonge meiden willen op de rand van het fontijn op de foto. Een meer vrolijke plek kan ik me niet voorstellen. Logisch dat je hier wilt komen. Hier starten nieuwe liefdes, nieuwe relaties en denk je aan de toekomst en niet aan gisteren. Maar we gaan door we willen naar de Sint Pieter, de grootste kerk alles kerken. Woooow wat staat er en rij om de kerk te mogen bezichtigen. Wachttijd 1,5 uur staat er. Uitgerekend komen we dan 30 minuten voor sluitingstijd nog binnen. We geven ons er toch maar aan over. En gelukkig gaat het sneller dan voorspelt. Als op het vliegveld moeten we door een scan poort maar dan zijn we er ook. De kerk lijkt van binnen nog groter dan van buiten. Majestueus staat het plafond vol schilderingen boven ons. Overal beelden zoveel heb ik er nog nooit gezien. En toch is het een sobere kerk. Al de pracht en praal verdwijnt gewoon in deze grote ruimte. We kunnen voor sluitingstijd nog net de kelder in. Daa liggen alle pauzen in hun graftomben te rust. Petrus ligt natuurlijk in het midden, hij was de eerste paus. Volgens de verhalen werd hij door het volk uiteindelijk opgehangen, met zijn hoofd naar beneden om het pijnlijker te maken. Rome is op zeven heuvels gebouwd en het vaticaan op één daarvan. Dat is de plek waar het overleed, daar staat nu de Sint Pieter naar hem vernoemd. Maar de kelder is zoals alle kelders kil en saai. Het is mooi geweest voor deze eerste dag vinden we. Het wordt ergens pizza eten en nog even door de stad slenteren richting pension. want de volgende dag komen we terug naar het Vaticaan. Er is een mooi boek Emo's reis, van een pastoor uit Groningen die helemaal te voet naar Rome naar de paus ging om toestemming te krijgen een kerk te bouwen. Tegenwoordig zouden ze je met 10 slagroomtaarten ontvangen, er gaan meer kerken dicht dan open. Maar toen was een kerk in je dorp concurrrend met andere dorpen. Na 2 maanden lopen kwam Emo bij het vaticaan aan en vroeg direct om audiencie. Hier onder aan de trap nu de ingang van het vaticaan museum moest hij wachten. het is een trap als een wokkel, twee draaiende trappen in elkaar verweven. Drie uur lieten ze hem wachten om uiteindelijk te vertellen dat die de volgende dag maar eens terug moest komen. de overlevering vertelt dat hij meerdere dagen daar zo heeft gestaan voordat hij toestemming kreeg. Er was geen doorlopen bij van hi hier ben ik, gewoon onder aan de trap staan niet meer. Wij zijn 1500 jaar later bevoorrecht. We kopen een kaartje en lopen zo die trap op, niemand die ons tegenhoudt. Boven komen we op een galerij. Overal kamers met pracht en praal. Muren vol schilderijen. ja van pausen natuurlijk. Er staan namen onder ze zeggen me niks. Aan het eind van de gang staan soldaten van de zwitserse garde een stuk gang achter een rood touw te bewaken. Hier woont de paus. Niet voor te stellen dat hij 50 meter verder gewoon achter zijn schrijftafel zit. Nou ja hij is er niet wordt gefluisterd, maar toch. Het Zwitserse leger is een huurleger van oudsher. Nu leveren ze alleen nog de Zwitserse garde aan het. Ze zien er geweldig uit, met hun geel rood gestreepte broeken en rode pluimen op hun helm. Het geel van de vlag van het Vaticaan en het rood van Zwitserland. Maar we lopen door want aan het eind van de gang wacht de Sixtijnse kapel. Als je er binnenkomt lijkt het vergeleken met de Sint Pieterskerk maar een kleine smalle ruimte. Maar door het licht van de bovenramen wordt het een geweldige ruimte. De smalle zaal oogt daardoor groter en indrukwekkender. Echt indrukwekkend is het plafond. Daar hangt de fresco van Michelangelo. Vier jaar deed hij er over, van 1508 tot 1512. Hij was toen 32 jaar. Vanaf zijn 13e werkte hij in Florence als beeldhouwwerker, onder adoptie van de De Medici. Die hadden hem gespot zouden we vandaag zeggen. Nog nooit had hij geschilderd en in één keer maakte hij het dak van de Sixtijnse kapel 17 bij 40 meter met de prachtigste taferelen. Wonderschoon is het fresco waarbij God het leven aan Adam geeft. Maar nog mooier vond ik de achterwand als je binnenkomt, de dag van het laatste oordeel. De blauwe kleuren geven een vrolijke sfeer aan de kapel. Hier wordt elke nieuwe paus dus gekozen. De kachel voor het maken van witte en zwarte rook staat in de hoek. Nergens kan je zitten het is echt de bedoeling dat je hier weer snel plaats voor andere toeristen maakt. Dus we lopen naar buiten, wennend aan het zonlicht. De dag is nog lang en we besluiten het boek 'De ontdekking van de hemel' van Harry Mulish te volgen. Eerst naar het Pantheon waar vader Onno en zoon Quinten elkaar na jaren weer ontmoeten. Onno is de weg kwijt en dwaalt door Rome in de hoop dat niemand hem achterna komt. Zoon Quinten volgt een door engelen gemanipuleerd spoor dat hem naar Rome brengt. Weer wordt bewezen dat toeval niet bestaat. In het Pantheon ontmoeten ze elkaar en besluiten ze de stenen tafelen van Mozes te zoeken. Het Pantheon is een groot sober gebouw gebouwd 27 jaar voor onze jaartelling. het ronde gat boven in de koepel zorgt ervoor dat je bijna geen foto's kan nemen, overal tegenlicht. Ik lees in de gids dat de koepel van beton is. De Romeinen kende dus 2000 jaar geleden de samenstelling van beton al; specie, zand, grind en water. Leuk te weten dat die kennis met het verval van het romeinse rijk weer verloren is gegaan. Pas in de 19e eeuw 1500 jaar later vonden we het recept opnieuw weer uit. Hier is het beton echt nog super in beeld. Het Pantheon wordt niet echt mooi van die grijze grauwe kleur. Maar mijn techneuten hart vrolijkt ervan op. Vervolgens moeten we enorm eind lopen, naar het Lateraanse paleis. Alle pausen hadden hier hun eigen paleizen. ja zo'n gekke baan wat dat nog niet. Het Lateraanse paleis bevat allerlei Vaticaanse functies als een bibliotheek een kerk en meerdere kapellen. Ons doel is uiteraard het Sanctum Santorium. Hier ligt een gebedsruimte op de eerste verdieping en de houten trap zou uit Jeruzalem komen. de trap waarover Christus met doornenkroon en kruis aan zijn kruisgang begon zou in het jaar 375 naar Rome zijn gebracht. de bloedvlekken zitten nog op de trap. Keurig zijn de donkere plekken van het bloed in het hout met glas afgedekt. Pelgrims kruipen omhoog om op elke trede een rosekrans te bidden. Uen zijn er ermee bezig en enkelen gaan meerdere keren. Zoveel zonden hebben ze blijkbaar. We lopen stil langs hun heen op weg naar het altaar daarboven. Volgens Harry Mulish lagen daar 2000 jaar lang de stenen tafelen met de tien geboden. Nu zijn ze er niet meer. Want Quinten nam ze mee naar Jeruzalem. We kijken rond, biddende mensen om ons heen. Daar is de deur met de oude ijzeren sloten precies als in het boek. We maken foto's want ja dat doe je als toerist, meer is er niet te zien. wel leuk hoe boeken ons een alibi geven om de hoeken en gaten van Rome te bezoeken. Nu echter wordt het tijd om het oude Rome te bekijken; het Colosseum, de renbaan, de Thermen en de politieke arena. De volgende dag gaan de wandelschoenen dus weer aan. Eigenlijk staan al deze gebouwen dicht bij elkaar. Rome was in die tijd blijkbaar niet zo groot. Er is veel te zien. Alleen het Colosseum neemt al uren. Eerst wachten voor een kaartje, dan schuifelen door de gangen voordat we de arena in lopen. De maquette vind ik nog het meest indrukwekkende. Dan zie je dat er vroeger nog houten galerijen bovenop stonden, torens met vlakken ook. Eigenlijk lijkt het Colosseum helemaal afgebouwt meer op de zwerkbal arena van Harry Potter dan deze ruïne. maar desondanks is het een bezoek waard. Daarna slenteren we over het Forum Romanum, de politieke arena. Hier liepen ooit Julius Ceasar en andere heersers van het oude Rome. Hier werd de democratie zoals we die nu kennen voluit tot ontwikkeling gebracht. De geschiedenis is wel mooier dan wat er van over gebleven is. Eigenlijk zie je alleen nog een straat met ruïnes aan beide kanten. Daarom dwalen we af naar de renbaan en lopen we door naar de Via Appia. Het gaat om de eerste snelweg van Italie van Roma naar de Laars van Italie. Rome uit lopend stonden aan beide kanten van de weg kilometers lang de graftomben van de rijke Romeinen. Er zijn er weinig over maar het toont wel apart. Eén tombe heeft de vorm van een pyramide. In Almere is er een huis op nagebouwd. je moet er maar willen wonen. We lopen lekker de stad uit broodjes mee. de weg bestaat helemaal uit kasseien, het loopt niet makkelijk. Daarom gaan we de avond in de stad opzoeken. het is tijd voor spaghetti en de tassen pakken morgen voor de terugreis. Rome, we komen terug!