Mt Fuji in file
Door: Fred Sanders
Blijf op de hoogte en volg Fred
19 Augustus 2019 | Japan, Tokio
Vanaf 12 uur 's middags gaat het omhoog. Dan klinkt iedereen nog opgewekt. Tijdens de uren die volgen wordt het stiller op de berg. Heb je laat geboekt moet je in een lage hut overnachten. Dan is de nachtelijke tocht lang. Vroeg heb ik geboekt en dat zal ik weten; moet met de gids en de groep van 12 uit alle delen van de wereld naar de derde hut van boven. Het is een lange tocht in de hitte; bij 35C worstelen we ons omhoog. Het pad is zwaar; soms breed soms smal; vaak met planken tot treden gemaakt maar deze zijn hoog; bij elke stap voel je spieren die worden opgerekt. De groep helpt elkaar; water wordt gegeven, stokken uitgeruild. Onderweg is water in flesjes te koop; 6 euro voor 30 cc waar je thuis 50 cent voor betaald. Gelukkig heb ik veel energie drank bij me; heb je hier echt nodig. Zwaar wordt het tegen zessen; een mieser regen en dat maakt het steen glad en glibberig; het wordt al donker ook. Er gaat veel tijd verloren met regenjas uit en weer aan; niet omdat ik daar zelf zoveel tijd aan kwijt ben. Maar in de rij doet een ieder het op zijn eigen moment; steeds weer wachten op elkaar dus. We vertrokken rond één uur en tegen acht ben ik in de hut uitgeteld kan ik wel zeggen. Onderweg heb ik ernstige taferelen gezien; mensen gaan onvoorbereid en met slechte materialen omhoog. Mt Fuji beklimmen is voor een Japanner heb ik begrepen een soort must één keer in je leven. Beneden lijkt de berg grijpbaar klein. Mogelijk vergissen mensen zich er daardoor in. Op sneakers; met korte broek, en een weggooi regenjasje gaan ze op pad. Rillend van de kou, oververhit en moedeloos zie je ze dolen. Voor mezelf is het ook kantje boord dat ik deze beklimming kan maken. Het zijn niet de uren maar het totaal onvoorspelbare van de tocht die het me zwaar maakt. Gelukkig heb ik de zwaarte niet onderschat. Alles heb ik achteraf nodig gehad: goede klimbroek, mpc jas, druivensuiker en heel veel water. Eerst kan ik niet geloven dat ik er ben. De laatste twee uur was ik van de groep gelost; bij elke hut waar ik vroeg hoe ver nog zeiden ze nog vier hutten verder. Ze zeggen dus maar wat; Japanners hebben moeite te bekennen hoe weinig ze Engels spreken dat wordt me steeds meer duidelijk. Gelukkig is er een goede maaltijd en kan ik veel drinken. Om acht uur naar bed om er middernacht uit te gaan; want 0.30 gaan we naar de top. Vergeten is dat de bus vanochtend een uur te laat kwam, en vergeten is dat de Japanse gids gebrekkig Engels spreekt. We hielpen elkaar; met wat de één en de ander begreep kregen we gaandeweg door wat de bedoeling werd. Uiteindelijk moet je zelf lopen niemand die dat voor je doet.