Sengerema Hospital reddingsboei en eindstation

Niet iedereen kan ziek zijn, er moet op het land worden gewerkt, er zijn kinderen om voor te zorgen of er is geen geld. In Tanzania is zorg voor kleine kinderen, voor ouderen en HIV gratis maar als de medicijnen in het hospitaal op zijn zal je ze toch zelf moeten kopen. Ook bloed krijg je alleen als de patient een donor meebrengt. Eten en verzorging moet sowieso door familie worden geregeld. Een zieke betekent daardoor vaak meerdere familieleden tijdelijk moeten missen. Breekt de regentijd aan en moet er gezaaid en dus geploegd worden dan willen zelfs opgenomen patienten ontslagen worden. Toch liggen er in het ziekenhuis niet alleen ernstige gevallen. Voor vrouwen is het de vertrouwde plek om te bevallen. Het idee dat Afrikaanse vrouwen in de bush bevallen ligt ver achter hun. Alle gebruikelijke zorg wordt hier gegeven. Met toewijding wordt hier voor de mensen gezorgd. Ja bij de ingang zie je schrijnende aanstaande patienten aan komen lopen, vaak al dagen onderweg. Want hier lopen de mensen of proppen zich in kleine busjes. Maar met een wond if bij veel pijn wil je niet in zo een busje heen en weer geklutst worden. Dus ga je samen net je familielden op pad. Mensen zijn gehard, elke pijn is te dragen als er hoop is. Nederland is aanwezig, elk kwartaal komen er nieuwe co-assistenten hier naartoe maar ook doktoren vanuit de hele wereld komen langs en leveren hun bijdragen, oogartsen chirurgen noem maar op. De directrice regelt het vol gastvrijheid. Lamborene is hier in een nutshell aanwezig. Studenten en doctoren oefenen op het Swahili want zonder taal kan je hier weinig. Alle verpkeegsters zijn aan de bedden nodig, een tolk vertaler met geneeskunige opleiding is niet mee te geven, hooguit de eerste dagen. Het is zo een hele drukte in het ziekenhuis. Familieleden hangen in de tuin of zitten tegen de muren aan, velen naast t bed van de zieke. Maar geen handjes of strelende handen. Moeders knuffelen hun kids niet dood. Afrika is hard hoorde ik, vanaf het eerste uur. Pasgeboren kindjes worden apart gelegd. Hier moet je vanaf de geboorte leren voor jezelf te zorgen. Lukt dat niet dan is het einde daar. Daar tegenover staat de veiligheid van familie, het dorp en de stam. Iedereen kent iedereen en samen wordt de verantwoordelijkheid voor de community gedragen. Alleen kan je niets je bent met familie en baasten een eenheid. Maar ben je dat geheel tot last dan is er een grens. Het hospitaal waakt ook over verstotenen, wezen en langdurig zieken. Gelukkig zijn die in aantal heel beperkt. Grote en kleine donkere ogen kijken me hier aan. Soms kijken ze in zichzelf gekeerd maar vaak hoopvol. Ze staan op de stoep van hospitaal waar ze geholpen worden!