Serengeti colossaal vol wildebeesten

Met 80 km per uur vliegen we over de Serengeti bestofde wegen op weg naar de campsite. We klutsen door elkaar maar moeren voor het donker op de campsite midden op het Nationale Park Serengeti zijn. Dat is vanaf de West poort dik 150 km rijden. Een en alle panne regelde dat we over de reis van Mwanza naar de poort 9 uur inplaats van 2 uur deden. De gids brak op weg naar Mwanza de dustributieketting van deze robuuste Landrover. Voor een beetje sleutelaar is dat geen probleem maar zo haalden we wel net op tijd de gate. In de avond zijn de dieren minder schuw. Het beeld is deze helse tocht dan ook overweldigend. Terwijl we een oppervlak van Nederland doorkruisen stoppen we voor een kudde olifanten, giraffen als standbeelden langs de weg en zien we tienduizenden gnoes en even zovelen zeebra's in kuddes over de eindeloos grote vlakte trekken. Kaal is het landschap met hier en daar een verwaaide boom. Bruin is het harde lage gras van de hete zon. Zwetend en hutseklutsend kijk ik m'n ogen uit. Toen de eerste democratisch gekozen president Neherere in 1961 het park stichtte werd hij niet echt begrepen. Hij depoteerde de beroemde madai stammen naar de nog drogere velden bij Arusha een 200 km Oostelijk en regelde dat de dieren bescherm status kregen. Tien waren er in het hele park nog 200.000 dieren over. Nu 50 jaar later telt het oark 1.200.000 dieren in een natuurlijk evenwicht. Alles op orde geeft dat de indruk, maar niets is minder waar. Eigenlijk komt het park als een redicule idioterue over. Wat is hier ooit gebeurt vraag ik me af dat zulke bijzondere dieren bij elkaar zijn gekomen. Ergens moeten ze het resultaat van miljoenen jaren evolutie zijn waarbij alle oorspronkelijke voorouders zijn weggeslagen. Het eindredultaat zijn een hooguit 10tal dieren die totaal niet op elkaar lijken en elkaar stevig naar het leven staan. De olifant, het nijlpaard en de giraf trekken zich bergens van op aan. Die eten bomen op of hangen in het water maar geen dier kan ze aan. Ze staan boven de natuur. De antilopen, de juist veel lopen, en de oerlelijke gnoes schuifelen door elkaar heen met daar tussendoor de zebra waarvan niemand het strepen patroon zou kunnen verzinnen. Daartussen hangen de luie leeuwen die als groep om de dag zo een gnoe of zebra moeten doden. Getalsmatig is dat niets maar het houdt de beesten de heke dag in angst. De zebra's komen amper aan drinken toe omdat de leeuwen bij die enkeke waterplaats relaxed op hun ligt te wachten. Daartussen door vliegen de mooiste kleine velgekleurde vogeltjes of lopen oerlelijke maiboes vogels van dik een meter hoog. Als je een bont gezelschap had willen verzinnen had je er niet op gekomen. Daar komt bij dat deze wildebeesten zich als in een slowmotion film bewegen waardoor ze ongevaarlijk over komen. Niets is minder waar. De olifant plet je, de giraf schopt je dood en de leeuw chita krokodil kont in een milliseconde van stilstand in beweging en breekt binnen een minuut je nek. Echte wilde beesten dus. Allemaal staan ze aan het eind van hun evolutielijn. Wij weten nog dat we van de aap afstammen maar wildebeesten lijken wel gedropt. In dir vredige en vijandige landschap past de mens overigens peima, qua agressiviteit en uniekheid. Ook wij staan aan het eind van onze evolutielijn en doden als we willen. Hier in Serengeti doden we vooral de tijd. Elk jaar bezoeken 400.000 touristen het park, dat is een 1500 per dag. Dat betekent dat een 500 landrovers door het park rijden grotendeels rondom de centraal gelegen campsie waarnaar ook deze helse tocht keidt. Zie je een olifantengroep als eerste dan is het snel opletten geblazen. In no time staan er 20 landrovers met een 50 mensen die door hun digitale camara de beesten aanschouwen. Daar lijkt niets aan maar de veesten zijn zo bijzonder dat je al snel alles om je heen vergeet. De gids is enige die op jou let. Want in dit vredige tafereel gaat al gauw een deur open om een betere foto te maken of een plasje achter de auto te doen. Levensgevaarlijk is dat. Maar goed dat we bij 80 km per uur niet op dat idee kunnen komen. Zo komen we in het donker rond 8 op de campsite aan. Al gauw zitten we aan een uitklaptafel aan de warme maaltijd door de eigen kok bereid. Onderweg zei hij weinig maar nu is hij vol energie. Donkere mannen zetten onze tent op, kolonialer kan niet. Gelukkig zijn we zo moe van alle ondrukken dat we alles zonder woorden kunnen accepteren. In het aardedonker vallen de ogen in een klamme slaapzak toe.