Arusha stad van lawaai en kleefkruid

Ergens loop ik na twee weken tegen een grens aan, begint mijn acceptatie van de 'Tanzanian way of life' me te irriteren. En dan gaat het niet om hun hoffelijkheid, goede keuken en zelfredzaamheid. Maar als witte wordt je gewoon gezien als een lopende flappentap. Onschuldig is de dansgroep op de camping die na een leuk en enthousiast optreden vol zang en dans met de schaal rond gaat. Of ddar nu bij hoort dat de jonge danseres in het midden me af en toe een uitdagende knipoog geeft weet ik niet, maat het blijft gezelig. Maar als de volgende ochtend de gids en kok uitleggen dat ze toch wel een fooi van rond de 75 dollar elk verwachten bouwt er in me weerstand op. Pas echt irritantzijn de mensen in Arusha, continue lopen er groepjes mannen achter je waardoor een rugzak niet meer veilig is. Bijna overal wordt je opgelicht op een enkele uitzondering na. De cassiere in de supermarkt kan bijvoorbeeld geen kant op met een bewaker inclusief geweer en gummiknuppel per kassa. De man in een kunst en kaarteninkel neemt ook alle tijd en vraagt zeker geen geld. Even lijkt het dat de Indiers het nette deel van de bevolking hier in Arusha zijn, maar bij de aankoop van een CD in een andere winkel wordt er wel heel eenzijdig afgerekend. Als ik er wat van zeg krijg ik er met een glimlach het dubbele wisselgeld bij, alsof het normaal is dat je getild wordt. Echt erg zijn de vele jonge mensen die zich als je stadsgids aanbieden. Ze beginnen met, how are you of djambo en voor je het weet wordt he door twee of drie ingesloten. Ze vertellen je hoe mooi Arusha is en hoe fijn ze het vinden dat je op besoek komt, maar oh jee als je zegt dat je wel alleen kunt winkelen. Gewoon bod wordt uitgelegd dat je zonder gids niet welkom bent en wordt de hand opgehoudrn. Nu is de 1.000 shilling die ze standaard vragen hooguit 50 eurocent en dus niet echt een financiele aderlating. Maar de manier waarp voelt heel slecht. Tanzania is een snel groeiend land met een stevige economie. De scholing is goed geregeld en de gezondheidszorg komt uit de steigers, echt heel knap. Maar daarbij past snel ook een andere mentaliteit vind ik als westerling. Pas dan wordt de basis gezond om op door te bouwen. De eerste sigbalen dat het anders kan zijn overigens ruim aanwezig. Spontaan doet een koffieplantage bij aankloppen de poort open. Zonder touristische houding wordt belangstelling meer dan op prijs gesteld, Burca coffee krijgt meer dan een 10 voor gastvrijheid. Voor elke vraag nemen ze tijd en het hele kwaliteitsteam komt kennis maken. Ook de histel Mt Meru Inn verdient lof, schoon en gastvrij. Alleen dat je met zoveel gasten nog niet van 100 dollar terug hebt cerbaasd, in Tanzania moet je echt alles gepast kunnen betalen, de kleine en grote bedragen. Nee het is echt een opluchting om zo op de bus naar Dar es Salaam te mogen stappen. De gang naar huis mag wel weer worden ingezet, op weg baar beschuit bij het ontbijt en een kassabon in de winkel. Knap dat dochterlief het hier al weer vier maanden uithoudt :)