Gross Venediger my last mountain crusade

In de middag bepakt en gezakt lopen we naar de berghut, vrolijk en een beetje gespannen omdat we dan nu toch de Gross Venediger samen gaan beklimmen. Al twee weken zijn we in Oostenrijk op vakantie. De mooiste tochten hebben we gemaakt, zowel twee- als driedaagse tochten. Stapsgewijs zijn we zo als gezin ingelopen en we zijn op top conditie. Jammer dan de jongste de laatste dag buikpijn kreeg. Daardoor zijn we nu niet compleet. Samen met mijn twee oudste kids ben ik daarom nu onderweg, rugzakken op en de camara bovenin. Het is nog een hele klim naar de hut. We zijn om drie uur bij de parkeerplaats afgezet. Nog een uurtje dan zitten we rond zeven aan de huttensoep. We kunnen de hut al zien liggen, in de avondzon ziet de gevel er als goudbelegd uit. Direct zien we de andere tochtgenoten, ze kijken om zich heen als we om de hoek de trap op lopen. Teleurgestelde gezichten want ook wij blijken de gids niet te zijn. We drukken handen, de kids doen energiek mee. Voor hun voelt het als een expeditie, al die voorbereiding en nu wildvreemde mensen die doen alsof je elkaar al jaren kent. Want zo gaat dat in de bergen. Als groep ben je op elkaar aangewezen en dat kan alleen als je elkaar direct adopteert. Met wildvreemden zitten we een half uur later dan ook aan de soep en ravioli alsof we elkaar al jaren kennen. De gids heeft zich dan nog steeds niet gemeld zelfs nog niet als we naar bed gaan. Zo gaat dat met gidsen, als je niet jong en blond en vrouw bent dan komt de gids pas de volgende ochtend. Jammer alleen dat hij er dan ook de volgende is en monter en wakker terwijl wij voor ons idee uren te vroeg gewekt zijn. Hij is die ochtend met de motor gekomen, gewoon beneden geslapen, ontbeten en even naar boven gereden. Touwen heeft hij bij zich en hij jaagt ons op. Om een uur of zeven gaat hij ons voor, over een gras met rots plateau over een keurig bergpad richting gletsjer. Even afdalen en daar staan we rond zeven op het ijs. We wachten op de touwen serieus als we zijn. Maar de gids vindt dat nonsens. Deze gletsjer is vlak en kent geen spelen zegt hij. Niet zeuren doorlopen en zo stampen we het ijs op. We zijn zo te zien dan ook de laatste touwgroep die van start gaat. We snappen dat hij voort wil maken. Een twee uur later snappen we het helemaal als de zon over de kam is gekomen. De warmte van de zon zet de gletsjer direct aan tot smelten waardoor we nog uren dor het water lopen. Kleine stroompjes worden steeds dikker en breder, het loopt er niet makkelijker op. Maar nu halen we andere touwgroepen in. Zonder touw loopt het natuurlijk veel sneller. Veel andere touwgroepen lopen ook met een boog om zo lang mogelijk in de schaduw van de bergwand te blijven. Onze gids is van snel gaan en geen gezeur. Recht loopt hij de gletsjer op om de zon zo met grote stappen voor te blijven. Mijn gids vinden het prachtig maar ik merk dat mijn energie en conditie zwaar wordt beproefd. De gletsjer is wel geweldig. We lopen over wit ijs met blauwe stroken met hier en daar een roze gloed. We lopen langs diepe spleten opengetrokken door de gletsjer. Maar de gids heeft gelijk, nergens is het gevaarlijk. We stampen dan ook door en met de uren komen we hoger. De gletsjer is als een flauwe duintop waarbij je steeds hoger komt en pas op het laatste moment de zee ziet. Zo lopen we uren over het ijs totdat we ineens over de gletsjer heen het dal in kijken. Wat een uitzicht en wat een indrukken levert dat. Mijn kids kijken hun ogen uit, even was ik vergeten dat het hun eerste tocht in het hooggebergte naar een top is. We zien onze camping, onze tent de auto staat er naast. Even leidt het ons af, komt ons lijf tot rust en gaat de hartslag even naar beneden. Maar dat duurt niet lang want dan krijgen we de schrik van ons leven. We zien de top van de Gross Venediger links van ons, een houten kruis op een soort stalen brandstapel. Maar de weg daar naartoe ligt een smalle sneeuwgraad amper een schoen breed. Aan de dalkant is de sneeuwhelling naar beneden wel een kilometer diep. Aan de gletsjer kant gaat de ijswand wel een paar honderd meter naar beneden. De gids praat ons moed in. Niet dat hij weet is er ooit iemand naar beneden gevallen. En zegt hij, als je valt dan spreken we af dat diegene die achter diegene loopt de andere kant op springt. Dan kan je nooit diep vallen zegt hij. Daarna lossen we het wel weer op. We kijken elkaar aan. Ik heb niet de indruk dat we echt blij met hem zijn. Maar we gaan aan het touw en we stappen moedig een voor een de graad op. Ja natuurlijk is die 50 meter voorbij voordat we erg in hebben. We kijken niet natuurlijk niet naar beneden en lopen moedig voort. Achter ons staan nog een paar touwgroepen op ons te wachten. Bij de top staan weer touwgroepen te wachten om terug te mogen. Deze graad is duidelijk eenrichtingsverkeer maar dan om en om. Nu staan wij op de graad en de top ligt onder handbereik, om een paar munten later in ons balboekje bijgeschreven te worden. Het voelt geweldig, iedereen is er stil van. Maar vooral ik ben stil ik schrik er van. Alle energie is uit mijn lijf verdwenen. Als een slappe pop zit ik op een steen, mijn zoon naast me. Ik zie dat ze beiden op me letten. Zo jong hebben ze al snel nieuwe energie. Maar ik merk dat mijn lijf als een lappenpop aanvoelt. Alle energie is uit me verdwenen. Gelukkig krijgen we alle tijd om van de top te genieten. Ik weet niet meer hoeveel tijd we kregen, ik kan me niet meer herinneren dat ik erbij was. Maar we moeten weer op de terugweg gaat beginnen. Ook ik kom weer om maar liever was ik gaan liggen om te slapen. Toch als ik op ko komt mijn lijf ook we weer in beweging. Ik monter me op voor de graaf en voor ik het weet stampen we als groep de gletsjer al weer af. Uren verstrijken wat dat betreft als minuten. Iedereen is moe ik ben geen uitzondering. De kids maken foto's en genieten vol op. Ook ik trek bij, het zicht op de gletsjer is dan ook heel indrukwekkend. Ja daar is het pad, die graspol en steenhoop. Niet lang daarna zitten we al weer bij de hut uit te blazen. Het is een twee uur in de middag. We bedanken de gids en geven hem zijn fooi. Ik knik en we kijken elkaar met zijn drieën aan. Ja we gaan naar beneden naar het avondeten. elfs huppelend nemen we het pad over grasvelden naar het dal toe. De tocht valt zeker tegen. We moeten toch nog wel een drie uur naar beneden. Maar het voelt goed, we zijnbergbroeders met een verhaal voor het leven. Ik pieker wel over de tocht. Naar mijn idee ben ik te diep gegaan. Op mijn vijftigste moet ik hier misschien toch maar eens mee gaan stoppen. Maar nu voelt het goed. Samen lopen we zelfs de weg af zonder liften, op naar de camping met een geweldig verhaal.