Mt Fuji afdaling

De opkomende zon sochtends om vijf uur; met honderden wachten we rillend van de kou om daarmee onze beklimming van Mt Fuji te vieren. De zon zal niet helpen om het warm te krijgen; de rillingen zijn van uitputting, zuurstof tekort en de plotselinge dip in adrenaline. Het is beter om meteen af te dalen en de opkomende zon onderweg te bekijken. Maar niemand doet dat; de gidsen gaan niet; en zo half duf sta ik rillend over deze bijzonder vreemde beklimming na te denken. Het was met honderden in een lijn lopen over zwart grint met grote en kleine lava stenen. In het grint zak je weg en glij je uit; elke stap naar beneden moet je uitkijken je enkels en knieën niet te verdraaien, en het wordt langzamerhand warm. Stapsgewijs pel je uit; regenjack, fleece, liefs zou je alles uittrekken. Op de weg omhoog zag ik oude(re) klimmers dat letterlijk doen. Oververmoeid en verhit gingen ze zitten; rillend trokken ze kleding uit terwijl het al bar koud was op de helling. Gelost door de groep en gids of misschien in hun eentje waren ze totaal op. Wandelaars stonden erbij niet wetende wat te doen. Ik vroeg nog of ze hulp nodig hadden; adviseerde niet te ontleden; maar ook zij spraken geen Engels zoals weinige Japanners doen. Dus ook ik ben doorgelopen. Ben benieuwd of er een check is op de route vanuit de hutten; zo zou het wel moeten wezen. Naar beneden kan niet mis gaan. Het is wel vreemd; omhoog gaat het lint al weer in een stijle zigzag; en wij gaan in een soepele slalom schuivende op 300 meter naar beneden. Een bizarre vertoning op zich; net twee roltrappen naast elkaar; alleen trappen wij en niet de trap. Zo dalen we verder af; dan haal je de ander in en visa versa. Mijmeren gaat een ieder zijn eigen weg. Ineens komen er bordjes mogelijk om de daler moed mee te geven; en het klopt ik dacht ook het kan niet ver meer zijn. Iemand vertaalt het Japans: nog drie uur dalen. Blijkbaar ben ik alle tijd kwijt. Op vier uur slapend wakker liggen ben ik nu 15 uur onderweg; alle gevoel voor tijd is blijkbaar weg. Veel drinken echt veel drinken is nodig. Een flesje 0,33 liter kost 6 euro bij de hut. Ga je naar beneden en ben je er doorheen dan moet je 300 meter afslaan en terug om voor 12 euro nog geen liter in te slaan. Ik ging met vier liter omhoog, het was schouwen maar nu heb ik de weelde van warm water en voldoende. Om 10 uur bereiken we het startpunt, mooi op tijd de bus komt om 11 uur. Het toeristenbureau van Tokio heeft het prima geregeld. Een eigen ruimte voor een dutje met snel internet. Je kan ook souvenirs kopen en ijsje eten. Er zijn commerciële tours vanaf 500 euro tot 800 euro. Het touristenbureau vraagt 200 euro en we krijgen nog een hotspting in de middag toe om schoon te weken. Alle ontberingen weken ook weg; wat een tocht ik stond toch maar mooi op 3.760 meter