Met bloedblaren op de Becca del Traversier 3350 m

Veel te laat verlaten we de hut, iedereen is al weg en echt is al 7 uur. Ja het is koud en enkelen van onze groep mokken onder de luifel van het matrassenlager. We zijn een samengeraapt zooitje aan Nederlanders maar dat mag de pret niet drukken. Al in Nederland werd er afspraken over carpoolen gemaakt. Onze Nederlandse gidsen Luc en Albert van de Retour organisatie brachten het groepje vanuit hun woonplaats Naarden bij elkaar. Toen vielen me de grote leeftijdsverschillen al op, maar ook het totale verschil aan bergervaring. Mijn chauffeur uit Holten maakte er op de heenweg al meerdere grapjes over. Hij en zijn vrouw wilden eens een berg beklimmen. Op het formulier hadden ze bij voormalige bergervaringen de Holterberg ingevuld. Er was om gelachen en ze hadden het zo maar gelaten. Ergens bij Frankfurt vroegen ze de groep of de reis nog lang zou duren want ze waren nooit zuidelijker dan Keulen geweest. Toen drong tot ons door dat dit vermeende grapje een serieuze zaak zou kunnen worden. Maar ook ik voel me en kruk onder de krukken. Rond mijn 25 was ik de laatste keer echt op hoogte in de bergen. Na de vele bergwandeljngen met mijn ouders had ik het tijdens mijn studie steeds hoger op gezocht. In 1980 weet ik nog zou ik mijn eerste berg de Weissshorn in het Val d Annivier beklimmen. Met mijn 2CV reed ik naar het studenten NSAC kamp in Wallis Zwitserland. Nog geen 5 dagen later tijdens mijn inklimweek kwamen twee cordees met in totaal 8 studenten onder de top van de Zinal Rothorn om, een droevig gebeuren. Jonge mensen in de top van hun leven verloren in enkele seconden het leven. Dagen waren we bezig met begeleiden van vrienden en later ook ouders. Ik stond meer in de keuken dan op de alpenweide. We hebben nog wat geklommen maar de lol was eraf. Paulo uit Limburg nam me nog mee de Weisshorn op. Maar een 300 meter onder de top zijn we terug gegaan. Er kwam een simpel onweersbuitje aan, maar we konden geen enkel risico meer aan. Nu dik 15 jaar later sta ik in Aosta klaar voor een week Gran Paradiso. Op mijn veertigste verjaardag bedacht ik me dat ik het er niet bij zou mogen laten zitten. Het werd tijd om een 3000der te beklimmen. Ik ging ervan uit dat me dat een drie jaar zou kosten. Eerst maar eens een week in het gebied van de Gran Paradiso weer aan de bergen wennen, en dan langzaam aan in de jaren daarna zou die eerste berg van 3000 meter wel aan de beurt komen. Eigenlijk had ik me slecht voorbereid. In maart nam ik het besluit en paar weken daarna tekende ik op deze groepsreis in. Op de informatieavond bleek de groep al heel verschillend qua samenstelling. Twee jonge getrouwde dames, een éénling net ontslagen, het echtpaar uit Holten en zo nog een paar zonderlinge figuren waar ik mezelf ook maar onder mee rekende. Ik had mijn oude bergspullen uit de kast gehaald en liet ze de nederlandse gids op de informatieavond zien. Dat ziet er nog goed uit zie hij. Nou dacht ik, dat scheelt een boel kosten aan nieuwe kleding en schoenen. Maar in gedachte snapte ik het niet want de schoenen waren oud en de kleding helemaal uit de tijd. Toch ging ik ermee op pad en daar loop ik nu ergens in een dal met zicht op de Gran Paradiso wel 4060 meter hoog. Mijn schoenen voelen als harde klompen aan en ik zweet me rot in de teveel gewassen katoenen kleding. De eerste dag wandelen valt dan ook direct tegen, ook gezien de afstand. Ruim 12 uur lopen we door dalen en over twee collen, langs bergmeren over gras en door laag strueel. Voor een eerste dag echt veel te veel uren, dat kan zelfs ik inschatten. Maar de gids loopt monter pratend voorop. Steeds meer wordt de groep een lang lint van wandelaars, eerst met kleine gaten en dan met grote gaten tussen de deelnemers in. Als een blok val ik 's avonds in slaap en dan om 6 uur in de ochtend is het opstaan. De bedoeling is dat we met een halve botemham achter de kiezen binnen een kwartiertje weglopen. Maar dus ruim na 7 uur gaan de eerste van onze groep op pad. Ik ben ook niet één van de eersten. de zon komt op en dat geeft mijn spieren gelukkig warmte. Maar elke stap is een lijdensweg, mijn voeten doen pijn en ik voel de blaren van de dag daarvoor al weer vullen. Eerst over gras, dan rotsen en een eerste sneeuwveld brengt ons wat meer op hoogte. Met loodzware stappen kom ik traag voort. De bergschoenen geven op geen enkele manier mee, ze zijn als beton om mijn voeten. Maar ik zet door, tel de stappen van één tot en met vier en ga door. Ik ben altijd een stayer geweest en geen sprinter en dat komt me nu goed uit. Elke stap is er één en zo kom ik over het sneeuwveld onder aan een verijsde sneeuwwand. Daar hangt een touw en het is de bedoeling dat me dat steun geeft. Maar mijn wanten zijn te dik, ik kan het touw amper grijpen. Toch schuifel ik naar boven half aangemoedigd door diegenen die boven staan, omdat ze me al lang zijn voorgegaan. Na uren lopen kom ik op een stenen graat. De gids zegt dat we voort moeten maken omdat we al drie uur op het programma achter liggen. Er komen ook al mensen weer naar beneden, van andere groepen. Ik tel maar weer mijn stappen, op weg naar de top. Ruim twee en een half uur zijn er nog nodig om boven te komen. Eigenlijk is het gekkenwerk. De zon staat hoog en toch heb ik het koud. Ik ril van vermoeidheid. Een foto en wat gejuig, ik blijk op de top van de Punta del Traversier te staan. eigenlijk is het geeneens een echte top, het is meer een puntje op een lange graad. Het dringt geeneens tot me door dat dit mijn eerste berg van meer dan 3000 meter is. Daar zou ik toch drie jaar over doen bedacht ik me later. Enige wat ik nu wil is naar beneden en dat wil de gids duidelijk ook. Terwijl de camara's worden doorgegeven wil hij al weer lopen en hij heeft gelijk. Op de graad voel ik de temperatuur al afnemen, de zon wordt af en toe door wolken versluierd en zakt al naar beneden. Het sneeuwveld naar beneden is nog uitkijken. Mijn voeten voel ik al niet meer, de blaren wel die doen enorm veel pijn. Uren later bij de berghut blijkt dat we nog door moeten het dal uit naar een klein dorpje. Niemand die daar op was voorbereid. Enkelen hebben de schoenen al uit en zitten aan de rumthee. Ja dat is geen goede basis voor nog eens drie uur lopen. De berggids kijk ik aan, hij heeft door dat ik hem heb opgegeven. Dit is geen goede gids denk ik, deze groep is niet klaar voor dit soort tochten. Ik hou mijn schoenen aan en ga lopen. Naar beneden over een goed pad. Het wordt duister en mijn rugzak voelt als lood aan. Mijn voeten tellen 1, 2, 3 en 4 en opnieuw. Mijn slapie vanuit het stapelbed van afgelopen nacht sjokt naast me. Ja allende verbroederd wel. We kijken elkaar aan en schokken door. In het dorp is heerlijk eten, ik kan me er weinig meer van herinneren. Gelukkig ziet de gids nu toch in dat de week verkeerd af kan lopen. Daags daarop krijgen we een rustdag. Ik bezoek een schoenenwinkel en koop nieuwe schoenen van het merk La Sportiva. Later zal blijken dt dit merk geweldige schoenen maakt. Nog jaren heb ik op deze schoenen gelopen, en met genoegen. Was deze bergtocht nog ergens goed voor dacht ik later. Want de dagen daarna werd er wel gelopen maar het leek meer op een trage terugtocht. Niemand van de groep kwam nog tot enige prestatie. We waren ook blij om die zaterdag een week later ons in de auto's te hijsen. Terug werd er weinig gezegd. Ik had me het beklimmen van mijn eerste berg van 3000 meter anders voorgesteld. Toch had ik hem wel gemaakt, en in de bergen geldt vaak het resultaat. De Gran Paradiso is dan ook een geweldig gebied. De natuur is er schitterend en zeker in het najaar is de natuur nog groen en fris. Maar deze tocht had meer genot kunnen zijn, dat is duidelijk om van te leren, zo herinner ik het me.