Wiltspitze 3770 meter mijn eerste echte top

De gids zegt hij, mijn naam is Louis en eigenlijk ben ik ijswand klimmer en ik werk bij de Oostenrijkse Bundesbahn om lawines met dynamiet op te blazen, en deze week ben ik jullie berggids, ik zorg ervoor dat jullie de Wiltspitze beklimmen en er plezier aan beleven. Een mooier welkom had ik niet op durven hopen. Na mijn detrasteuse tocht in het Gran Paradiso het jaar had ik met moeite de accu voor weer een top weer opgeladen. Maar deze gids gaf me nieuw perspectief, ineens wilde ik weer omhoog, die berg op. Ik heb alleen een slecht nieuws bericht zei hij. Oh jee dachten we tegelijk. Ik keek naar de 8 gezichten om me heen. De andere groep zegt Louis, wordt door een populaire berggids geleid, blond blauwe ogen en gesponsorde kleding. Hij heeft alle welgestelde jonge vrouwen om zich heen verzameld. Nu dat was ons ook al opgevallen. Ik dacht eerst dat het een andere organisatie was. Jullie zei hij zijn het restant van de cursus, met een grote variatie man en vrouw, ervaren en minder ervaren, blond en kalend. Maar wij gaan aan de tocht plezier beleven, dat is het belangrijke verschil zei hij. Wij worden een team en gaan bergen beklimmen, elke dag een ander bracht hij met een smile. En op slag waren we blij niet slank blond en lang te zijn. We slapen in Vent in een klein pension en al gauw wordt het de eerste avond duidelijk dat we een zware week tegemoet gaan. De tweede dag staan er dan ook trainingen op het programma. We leren aan het touw lopen, knopen leggen, signalen opvolgen en dat is voor ons Nederlanders niet eenvoudig. We moeten als wildvreemden binnen een dag als team leren functioneren. Want onze persoonlijke veiligheid is afhankelijk van het team, dat wordt ons langzamerhand duidelijk. De daarop volgende dag is het vroeg opstaan, de Fluchtkogel van 3495 meter staat op het programma. Het is schitterend weer, de groep heeft er zin in en onze gids legt met een oergeduld nog eens uit wat we de dag gaan doen. We zijn met elkaar een aparte groep, een lange slungel loopt direct achter de gids, dan in het midden twee kwebbelende vrouwen die snachts het bed delen, en helemaal achteraan kom ik. Had ik er maar niet moeten uitflappen dat ik het jaar daarvoor in de bergen had gelopen. Extreem wandelen noem ik het overigens. Onder bergklimmen versta ik aan touwen rotsen beklimmen. Daar gaan we, beetje vreemd met elkaar aan het touw de gids voorop. Want na een twee uur graspollen en streenvelden lopen we op de gletsjer. Door de uitleg van de gids blijkt dat een stuk minder eng. De spleten zijn als verkleurde stroken in het ijs goed herkenbaar. Ook loopt de gletsjer een beetje bol waardoor spleten eerder smaller dan breder daar in de diepte worden. Kortom wat kan ons gebeuren. We krijgen zelfs de slappe lach als een van de vrouwen moet plassen. Hoe doe je dat op een gletsjer aan het touw. Ophouden is het eerste advies natuurlijk. En terwijl de touwgroepleden suggesties doen zien we een geel stroompje de gletsjer aflopen. Ze trekt de broek alweer op en voor je het weet lopen we al weer verder. Het is blijkbaar als een huishouden maar dan in de koude hoogte. Soms wil iemand iets uit de rugzak, eten of de camara en dan weer heeft de gids een verhaal. Als we maar niet bij elkaar gaan staan want dan zouden we door een ijsbrug de harde laag sneeuw over een spleet kunnen zakken. Eigenlijk gebeurt dat ook af en toe. Als na een uur de eerste met een been ineens een spleet in zakt schrikken we ons rot. Meteen steek ik als laatste mijn pikkel in het ijs en borg het touw. Maar het is spielerij. Af en toe zakt er wel iemand een stukje door de sneeuw een spleetje in. Echt gevaarlijk is deze gletsjer niet. Moe worden we wel, na een paar uur stappen zijn we langzamerhand om een soort bolle berg heen gelopen en kunnen we van de achterkant stap voor stap over een sneeuwveld de top beklimmen. De laatste loodjes zijn niet bijzonder moeilijk maar ons vlakland condities hebben uiteindelijk wel moeite om boven te komen. En daar stan we dan ineens op de Fluchtkogel. Het uitzicht is geweldig maar wat is het koud. Ineens krijgen we de wind in de kraag en die trekt over sneeuw en ijs en is daardoor ijskoud. Dat de gids weer snel naar beneden wil vindt daarom niemand erg. De gids met gouden krullen en wulpse overrijpe dames is ons ook al een uur voor, dus willen we op tijd bij het avondeten aanschuiven dan wordt het tijd dat we gaan afdalen. Het is dan rond 11 uur en het wordt dezelfde route terug. Vermoeid en voldaan staan we rond 3 uur weer bij het pension. De verhalen worden dan al groter en het lijkt of de week er al opzit zo goed voelen we ons. Maar dat zou ons nog bar tegen vallen. De dagen daarna trainen we ons rot. Elke dag een tocht met instructies, verhalen van onze gids en stevig doorstappen. Zo een mooie top als de Fluchtkogel zien we niet meer, wel krijgen we echt les overal en nergens. De vierde dag blijkt er slechter weer aan te komen. We krijgen de mededeling dat de Wiltspitze de volgende dag moet worden beklommen of geschrapt. Niemand wil het tweede dus daar gaan we, alles pakken voor de volgende dag en vroeg naar bed. Want geeuw om 5 uur 's ochtends staan we naast de hut in de kou. De zon zal wel op zijn maar die zit zeker de komende uren nog achter de bergen. Voor ons ligt een brede kom van steen, gruis en sneeuwvelden waar we overheen moeten. We snappen er niets van. Waar is de top en wat doen we in dit doodlopende dal. Aan het eind zien we een sneeuwhelling, het lijkt wel zo een ijswand waar onze gids zijn hart aan verpand heeft. En ja hoor we zien ergens in het midden andere touwgroepen aan het werk, die blijkbaar eerder vertrokken zijn. Onze twee cordees staan aan de voet van de wand er wat bedrukt bij. Dit is heel andere koek dan we deze week tot nu toe hebben meegemaakt. Maar al gauw klimt de gids voor. Als een spin gaat hij op de wand omhoog, zet touwen uit en dirigeert ons langs het touw de wand te beklimmen. Hier is het ieder voor zichzelf en dat is best eng. Het devies is omhoog kijken en niet naar beneden. Alhoewel we af en toe een ander aanwijzingen geven en dan gebeurt dat toch. Eigenlijk doen we er veel te lang over. Als we vermoeid zeg maar kapot boven staan is het al 11 uur. En daar ligt de grootste gletsjer die ik ooit heb gezien. Waar ik ook kijk ligt ijs, met die vreemde kleurwisselingen van de verschillende velden en spleten. Vuil is het ijs ook, logisch want als het ijs in de zon smelt blijft het steengruis over. Leuk is het om al die andere touwgroepen te zien die van heinde en verre aan komen lopen. Blijkbaar kan je de gletsjer vanuit verschillende startpunten beklimmen. Als rupsen op een groot plantenblad lopen ze over het ijs. Steeds meer komen ze dichter bij elkaar en daarmee wordt het ook duidelijk welke top de Wiltspitze is. Eigenlijk is het van deze kant vanaf de gletsjer niet echt een bergtop. Langzaam lopen we over het licht hellend vlak van het ijs de top op. De Wiltspitze is meer een tand aan een plaatje van een kunstgebit want langs de gletsjer staan meerdere van die korte toppen. Dan ineens blijkt het dat de laatste 300 meter toch nog echt klimmen is. Als bij de bushalte staan de touwgroepen aan de voet te wachten. Een voor een mogen we de klim beginnen. De laatste loodjes vallen als gebruikelijk dan nog best tegen. Maar de overwinning is groot. Op de top hebben we een geweldig uitzicht. De lucht is op een paar wolken na open en we zien Vent onze thuisbasis als een speelgoed trein emplacement aan onze voeten liggen. Auto's en mensen bewegen daar als mieren in het gras. Er is ook tijd om te kijken, we maken de foto's voor het leven, van de omgeving en elkaar. Er is een slok snaps want we zijn nu echte mannen, zelfs de vrouwen zijn nu mannen als een dat niet voor de ander al een beetje was. Eigenlijk willen we dat moment vergeten dat we nog terug moeten. We hebben 8 uur over de beklimming gedaan. We voelen dat het nog een lange dag gaat worden. En toch valt dat mee of achteraf gezien heeft mijn geheugen die nare terugtocht gewist. Want doodmoe komen we rond etenstijd in de hut terug aan. Als in trance zijn we terug gegaan, de gletsjer, de ijshelling en het stenenveld. Naar beneden is veel vermoeiender en gevaarlijker dan omhoog. Het is aan onze gids te danken dat we thuis zijn gekomen. Onvermoeibaar zweept hij ons op om aan onze veiligheid te denken. Terug moeten we elkaar veel helpen. Touwen strak houden, aanwijzingen geven en het moreel samen hoog houden. Maar we komen er en we hebben een geweldige bergtop beklommen. De dag erop bij de gluhwein in Vent straal ik. Dit was mijn echte eerste bergtop boven de 3000 meter. Van deze heb ik voluit genoten!