GR5 Corsica in twee weken van Noord naar Zuid

Ik hoor een gil een schreeuw en stenen vallen, daar glijdt onze dochter over de steenplaten naar beneden, op haar rug de rugzak nog op. Mijn hart staat stil en ik schreeuw omdraaien, remmen met je handen zoals ik netje geleerd heb. Er flitst door me heen dat ze het niet gehoord kan hebben, maar dan zie ik haar draaien. Ze slaat haar armen wijd uit en remt, glijden wordt schuiven en een gelukkig nog tiental meters van een paar grote rotsblokken houdt ze stil. Ze kijkt geschrokken en ook weer blij omhoog. Ik hol naar beneden naar haar toe. Maar ze staat al weer. Ik hoorde je zegt ze, het werkt! En wij allemaal kijken opgelucht en ook angstig. Ik weet uit ervaring datbwe nu snel door moeten. Over een tien minuten slaat de angst toe, zeker nu we alle vijf al moe van deze dag zijn. Vanochtend zijn we om 5 uur opgestaan en om half 6 liepen we al. Dit is de vierde dag dat we over de kam van Noord naar Zuid op Corsica lopen. Met het vliegtuig kwamen we we ergens om 3 uur in de middag in Ajaccio aan. we namen meteen de trein naar Calvi en dat was onze eerste misrekening. Ik dacht dat we wel heel wat langer over de treinreis van 60 km dan in Nederland zouden doen, maar dat we 9 uur in de trein zouden zitten hadden we niet gedacht. In het donker midden in de nacht moesten we de tenten nog opzetten. Gelukkig sliepen we snel en lang. Na dagje sideseeing begon onze tocht van twee weken. Maanden waren we met de voorbereiding bezig geweest. Hele lijsten maakten we om alle bagage uit te zoeken. De opdracht was voor elk van ons om onder de kilo limiet te blijven; 6, 8, 10 en twee keer 12 kilo. Dat inclusief 1,5 liter water elk en ook de tent en bezinebrander moesten mee. Kortom maar goed dat het op Corsica meestal mooi weer is want voor truien is geen ruimte. We zagen afgebroken tandenborstels inpakken en ondergoed per 10 wegen om achter het gewicht van dat enkele exemplaar te komen. Speciale tenten hebben we gekocht, die je met wandelstokken kan opzetten. Dat scheelde twee kilo. Als een expeditie hebben we de tocht van twee weken opgezet en achteraf was dat ook hard nodig. Want alles is hier anders dan we dachten. Uren heb ik op forum sites de tochten van anderen zitten nalezen en toch is het pad zwaarder dan ik had kunnen voorspellen. Er wordt dan ook onderweg stevig gemopperd. Ze zeggen dat Jens een team van wordt maar dit team ons gezin is al heel wat gewend. Ze zoden het dan ook echt maar de motivatie wordt elke dag zwaar onder druk gezet. 's Ochtens om 5 uur staan we op en we lopen elke dag wel tussen de 10 en 12 uur. Ja de uitzichten zijn geweldig en de natuur is fascinerend, maar ook heel dor, weinig water betekent ook weinig groen. De kampementen zijn norm primitief, en nogmaals we zijn ook wat dat betreft wel wat gewend. De plekken voor tenten liggen altijd bij hutten en daar kan je ook eten. De eerste avond gunde we onszelf een redelijke maaltijd, dus eten in de hut. Dat viel bar tegen. We hadden beter het droogvoer kunnen aanbreken. We kregen droge rijst met kaasstrooisel. Geen soep en geen toetje, glaasje water erbij. We hadden enorme trek en zelfs dat hielp niet voor het bijscheppen. Douchen wilde de dames in ons team. Achter een plastic zijl was een waterslang met koud water uit een beek. Moedig vond ik ze om er zoveel voor over te hebben om schoon te worden. Moedig vond ik ze toen ze zonder mokken om 5 uur opstonden. We waren gelukkig ook vroeg naar bed gegaan. Maar nu na een paar dagen zakt de motivatie toch wel wat. We houden de sfeer er in door met elkaar te praten. Herinneringen op te halen en wat je al niet meer kan bedenken als je ent Ijn vijfen uren lang door redelijk onherbergzaam gebied loopt. Gelukkig op hoogte een 2.000 meter. De hitte komt dan minder op je af. Er is ook wat wind die over de kam trekt, van de Middellandse Zee Oostzijde naar Westzijde en soms andersom. Maar duiken we lopend een dal of ravijn in dan komt de warmte wel op je af. Dan is het zo 35 graden, naar beneden niet erg maar omhoog een stevige extra belasting. Deze vierde dag moesten we daar net zo een spleet in. Naar beneden ging eerst wel goed. Langs de rand hing een stalen kabel zoals bij glettersteich. Eerst konden we niet zien hoe diep het was. Maar ineens verbrede de kloof zich en ging het steengruisover een steenplaten, glad op een hellend vlak. Ook de kabel hield op een moment om rust te houden. We spraken de afdaling door, iets naar voren buigen zodat je schoenen grip houden, rugzak aantrekken en afstand houden en net boven elkaar lopen. Omdraaien als je valt en proberen je hoofd naar boven te krijgen zodat je niet gaat koppierollen zeiden we nog, en dus niet voor niets. Nu klimmen we langs net zo een kabel aan de andere kant van de spleet weer omhoog. We zijn direct door gegaan, de nare gebeurtenis drukken we weg. Halverwege de stijg is een vlak stuk over een dunnen riggel tegen de wand aan. Er is even angst, onze trein hapert. Maar dan gaan we door en staan we toch ineens boven in de zon. We kijken niet terug en pakken een stukje verder een zitsteen voor een versnapering en water. Ik voel de adrenaline komen, naast Komt altijd kater en gelukkig hebben we dat moment kunnen uitstellen. We kijken elkaar aan, praten wat en dan staan we op, tijd om verder te gaan.mwant dit is nog maar de vierde dag. Twee weken lopen we van NW naar ZO van Corsica. Halverwege Almere een rustdag zijn, maar dat ligt hier nog twee dagen van ons af. Het lijkt wel of we deze dag harder lopen dan andere dagen. Ergens om vier zijn we al bij de hut van de dag. Daar is tot onze verbazing appeltaart en koffie. We komen blijkbaar dichter bij de bewoonde wereld. En achteraf klopt dat, de dag daarna al dalen we af naar Vivario. Eerst zouden we die dag nog een top beklimmen om de avond bij de Refuge 'd Onda te overnachten. Maar na vijf dagen hitte en uren lopen hebben we het beetje gehad. We zagen de enorm stijle klim in droog zand, keken elkaar aan en zagen beneden het meer groene dal liggen. We roken een douche en koel drinken en er waren weinig woorden om de afdaling in te zetten. Eindelijk kregen we die dag weer een ijsje of een biertje, pizza en een slaapplek zonder ongedierte. Afgelopen nacht hadden we ons laten verleiden om niet in de tenten maar in de hut te slapen. Deze lag namelijk open op een richel en dat leek ons best koud. Of waren we steeds meer aan de warmte aan het wennen. In ieder geval doken we na een maaltijd van een historisch oud zwijn met slaapzakken op de matrassen, soort gezamenlijk verhoogt bed. Iedereen viel als een blok in slaap en dat was onze redding. Al na een paar minuten voelde ik de beestjes m'n slaapzak in kruipen, overal kwamen ze en het kriebelde enorm. Geen oog deed ik meer dicht maar ik kwam de nacht door en allemaal kwamen we de nacht door. Ik vond het al verrassend dat de meeste wandelaars ergens op de grond en op de waranda hun slaapzak een plek gaven. Maar nu staan we op een redelijk goede camping, met morgen een rustdag. We kunnen tshirts wassen en eens zelf koken, al zijn het maar pannenkoeken. We bekijken de tocht voor de komende week. Het is ons nu al stuk duidelijker waarom weinig wandelaars de GR20 Noord en Zuid achter elkaar lopen. Want de dagen zijn lang, heer en de ontberingen groot. Toch hebben we er blijkt zin in om de tocht af te maken. Als we het nu niet doen, dan doen we dat nooit meer. Maar we moeten inkorten. Het Zuidelijk deel van de GR20 ligt lager en is daardoor nog heter. Loopt het Noordelijke deel op de toppen op een 2.200 meter, het Zuidelijk deel loopt op de 1.500 meter meer tussen heuvels in, en daar hangt de hitte. Dus we nemen de dag daarop vroeg in de morgen de taxi om de eerste dag klimmen over te slaan. De taxitocht op zich is al een belevenis. De chauffeur scheurt over de weg, neemt bochten links en vertelt onderwijl uitgebreid over Corsica als de enige plek op de wereld waar je geboren zou moeten zijn. Dat ultieme is dus voor ons niet meer weggelegd, we zullen het land met handen en voeten moeten verkennen. Hij kijkt dan ook verbaasd als ik hem uitleg waar te stoppen, in de middle of nowhere. Rond een uur of 11 begint daar onze tweede week, een week van afzien, zweten en uren doorstappen. Ik herinner me hoe stuk ik die week heb gezeten. Vooral de hitte was moordend. Ik kan me niet voorstellen daar ooit weer te willen lopen. Veel bergtochten maak ik in gedachten vaak opnieuw, ik heb zelfs tochten twee keer gemaakt. Deze tocht valt daar zeker niet onder. Oke de bomen onderweg zijn fantastisch van vorm. Grillig en bijzonder. Maar meer kijken we onderweg naar water vulpunten uit. Want onze 1,5 liter water is er in de praktijk al na een paar uur door heen. Dat kan niet dus staan we de hele dag voor ons gevoel op rantsoen. Is er dan een vulpunt wat soms tijdens een dagtocht een enkele keer soms zelfs wel twee keer voorkomt, dan drinken we onze flessen leeg en vullen ze snel bij. We lopen ook uren tussen het struweel, zonder uitzicht met slecht enkel de blik op het pad en boven ons de blauwe lucht en die stikhete zon. Er waren momenten dat ik het echt niet meer zag zitten. Dan ineens de vijfde dag steken we een weg over, een dag gaans van het eindpunt bij Porto Vechhio, en zien we een bushalte, zomaar in niets. We kijken beetje lachend naar de dienstregeling, ja hij komt twee keer per dag en nu over een half uur. We kijken elkaar aan, vermoeid, verhit, vies en met blaren, en we knikken. Ieder van ons heeft het moeilijk om zomaar op te geven. We zijn van volhouden, doen wat we ons voorgenomen hebben. Maar we zijn deze route beu. Als de bus komt aanrijden breken we, boos en verdrietig gaan we de bus in, niet blij dit is niet wat we willen maar het moet, onze geest wil door maar onze lijfen hebben het gehad. En de keus komt als een douche over ons heen. Daar waar we nog geen uur geleden ons monter opstelden opziend naar morgen nog een dag lopen, vliegend bus hier over de wegen. Twee uur later staan we aan de kust voor de ingang van een camping. Na wat strubbelingen staan de tenten gauw, liggen we in het zwembad en hebben we inkopen voor het avondeten gedaan. Als iedereen in het koele water ligt geef ik me op het terras over aan een Corsicaans biertje, de eerste deze vakantie. De ober kijkt me aan, ziet een afgetobd lijf en doet een magisch voorstel, fluisterend om me niet echt te storen. Of ik wat muziek wil, heilige muziek om bij te komen. Ik knik terwijl ik eigenlijk rust wil. Een jonge man is het amper 20 jaar en hij kijkt me vriendelijk gastvrij aan. De violen zetten aan, een cello en een piano hoor ik langzaam opstarten als in de Mattheus Passion. Een stem, het is een man maar het klinkt als een vrouw. De ober knielt naast me. Hij fluistert dat het de Stabat Mater van Vivaldi is. Een gedicht van een monnik uit 800 jaar na Christis is door hem op muziek gezet. Een bijzonder gedicht omdat het verdriet van Maria Magdalena over het overlijden van haar Christes beschrijft, weergeeft. Geen gedichten en psalmen zijn bekend waar het lijden om Christes vanuit de belevenis van een vrouw is beschreven. Deze monnik heeft het gedaan en Vilvaldi heeft er muziek van gemaakt. Het verdriet kreunt uit de muziek. Tranen schieten in m'n ogen. Komt het van de muziek of van de tocht, komt het van het feit dat m'n gezin ondanks alles heel de eindstreep heeft gehaald of ben ik gewoon van top tot teen uitgeput. Ik weet het niet, maar deze muziek draai ik nog steeds, mooier is er niet!