Met heli na beklimming Breithorn CH naar huis

Blauwbekkend sta ik in de sneeuw nog verbaasd dat het nu toch van is gekomen, achter me de kabinebaan en voor me een oneindige sneeuwvlakte omhoog naar de Breithorn 4350 meter. Met de sneeuw in mijn gezicht kijk ik naar de top omhoog. Het is een fascinerend gezicht. Over de glooiende helling majestueus omhoog waait de wind het sneeuwijs over de lange kam tussen mij en de top in. Tussen mij bij de kabinebaan en de top is het verschil zeker nog 400 meter. Daar boven in de sneeuw zien we touwgroepen lopen, stampend in de sneeuw. Ik denk Zelfs al een touwgroep op de top te zien. Ja we zijn veel tembaar het is al 11 uur. Onze groep is groot wel vier touwgroepen en we moesten vanochtend helemaal uit Tasch komen, daarna wachten bij de kabinebaan en omhoog. Ik voel de ijle lucht en hap naar adem. De kabinebaan tilde ons dan ook in een goedmkwartier een 2.000 meter omhoog, naar de Kleine Matterhorn van 3.800 meter waar we nu staan. Geen wonder dat niet alleen iemand zuurstof hap. Ik had er eigenlijk al beetje rekening mee gehouden. Vier dagen geleden was ik al aangekomen en ben gaan inlopen. Twee cursusleden hadden zich per internet aangesloten. Samen de bergen in, eerst een simpele tocht naar een hut West van Zermatt en daarna door naar de Hornli Hutte onder de Matterhorn, en weer terug. De eerste dag was al een ramp. In dichte mist verlieten we Zermatt, totaal onverantwoord. Maar alle betaalbare hotels waren vol en we hadden de hut gereserveerd. Zwitserse punctlichkeit heeft ons toen gered. Na dik drie uur lopen in die dichte mist net toen het pad in grasveld vervaagde hoorde we een alpenhorn. Eerst dacht ik dat de kolder in mijn hoofd was gekomen. Maar dat kan toch niet als je het alle drie tegelijk hoort. Geweldig een huttentut die in mist gasten verwacht. Dan pak je de grote alpenhorn en doe je waar die voor gemaakt is. De nasale donkere klank komt overal en zeker in de mist. Prima konden we ons er op oriënteren. Zonder omweg vonden we de hut bovenaan de grashelling. Maar conditioneel kreeg ik er een tik door. De volgende dag weet ik nog voelde niet goed. Uren deden we er over om de Hornli Hutte te bereiken. Een ogenschijnlijk simpele tocht werd zwaar doordat we heel verschillende loopritme's bleken te hebben. Steeds moesten we op elkaar wachten. Bij de hut gekomen was het koud. Uren hebbik wakker gelegen, van vermoeidheid en de kou. De volgende dag in de regen weer naar beneden, het was gewoon geen goed begin. Voor mijn gevoel ben ik ook niet ingelopen. Toch staat er een tocht van 7 dagen voor de deur waarmee wel 6 toppen boven de 4.000 gaan worden beklommen. Ik heb er eigenlijk een hard hoofd in. Maar hier sta ik an de bodem van de klim naar de Breithorn van 4.160 meter. Het moet mijn eerste 4000der worden. Mijn doel van een 3000der beklimmen was zo snel behaald, nu heb ik de lat hoger gelegd. Achteraf was dat onverstandig moet ik zeggen. Mijn eerste target paste bij mijn lichaam, dit is te zwaar gegrepen. Maar we gaan aan het touw en we gaan stampen. De sneeuw is los en rul en elke stap zak immer tot over mijn knieën in. Dit is een cursus van de Edmund Bekker organisatie. Zelf is hij er niet bij. Hij laat het aan vier gidsen over die elk een andere taal spreken; Duits Engels Frans en Italiaans. Dat is geen probleem want ze praten toch weinig met elkaar, zo groot zijn de cultuur verschillen. Mijn Franse gids spreekt overigens amper Engels en wij Nederlanders amper Frans. Ook dat voelt niet goed. Maar de taal van de bergen kennen we wel en we stampen, mond dicht en omhoog. De wind is koud, het windjack gaat omhoog dicht. Als bankoverval kruipen we omhoog. Mijn adem kan slecht mee, ateedsmmoet ik stoppen, gelukkig ben ik niet de enige maar het schiet dan ook niet op. De tocht is wel mooi, wat een uitzicht. Beneden zien we de gletsjer en Zermatt liggen. Wat een geweldig stuk Zwitserland is dit. De gletsjer is ongevaarlijk, het is meer een sneeuwijs helling dan een gletsjer. Een 100 meter onder de top komen we op de rand van het sneeuwveld. De wind rukt ons terug en elke stap is een lijdensweg. Maar langzaam vorderen we en het is dik 1 uur als we op de top staan. Is dit het wel denk ik, het is meer een dikke kam die gewoon verser loopt en stuk verser wer langzaam naar beneden gaat. Voor elkaar maken we foto's en dat neemt tijd. De gids wordt onegduldig en trekt aan het touw. Hij is pissig dat we de laste touwgroep zijn die van de berg komt. Het klopt ik zie niemand meer achter ons. We eten en drinken waren gaan verder. Pas later werd me duidelijk dat we nog uren te gaan hadden. De tocht zou ons nog over een enorme gletsjer leiden, met grote brede en diepe spleten, en een stijle afdaling naar de hut, de Guide 'd Aya op 3.400 meter een dikke 1.000 meter dalen. Na een uur neemt de gids em apart. Er zou een korte afsteek zijn en dan kon ik terug naar de kabinebaan. Ik zou dat alleen kunnenlopen, in een uurtje zijn ik er zijn. Hij had er geen geloof in dat ik de dag zou volbrengen. In een flits ging het door me heen, allen op deze gletsjer mijn weg zoeken, ergens over deze sneeuwvlakte. Ik bleef stil, de gids mopperde en ging weer lopen. Hij wachtte niet op mijn antwoord en moeizaam stampten we door. De zon bleef gelukkig, maar de toch was zwaar voor elk van ons. Uren stampten we over sneeuw, sprongenover spleten en liepen we over richels langs diepe spleten. Bij een grote spleet hield de gids stil. Hier waren de week daarvoor drie Nederlanders die zelf op weg waren in gevallen. Twee dagen hadden E moeten wachten op dat er iemand langs kwam. Ik herinner me het uit de krant thuis. Dat was dus hier. Onze gids liet merken dat hij met ond geen risico wilde lopen.mik pakte met zijn hand het touw tussen elk van ons in. Vervolgens klom hij wat hoger op de helling en manoeuvreerde ons als paarden aan een vierspan langs de spleet. De touwgroepen voor ons liepen er zingend langs. Onze gids gaf ons niet de indruk dat hij ons hoog aansloeg. Wat mij betreft was dat terecht. Ik was leeg uitgeput uitgedroogd en ik was de gids meer dan zat. Het laatste stuk naar de hut vroor het stevig. Mijn natte schoenen bevroren en mijn voeten waren verkleumd. Stampend kwamen we de hut in, moe en kapot. Op een houten bank heb ik een uur voor me uit zitten staren. Toen op m'n bed gaan liggen. Kapot was ik nog toen ik bij hetgeen werd gehaald. Heerlijke spaghetti herinner ik me, maar veel heb immer niet van gegeten. Naar bed wilde ik en nooit meer wakker worden. Ik herinner me nog dat er iemand aan m'n bed stond om me wakker te maken. Het zou 5 uur zijn en we moesten op pad. Als in droom kleed ik me aan en ga naar het ontbijt. Dit kan niet mijn hele lichaam sputtert tegen. Ik meld me bij de gids, dit gaat niet. Boos is hij en ik het Frans hoor ik woorden die ik nog nooit heb gehoord. Ik loop terug nar mijn bed en ga liggen. Uren later wordt ik wakker omdat een poetsend meisje de vloer aanveegt. Ze kijkt me verlegen aan en vraagt in keurig Engels of ik brood lus. Ik knik en even later zit ik aan de warme bouillon met stokbrood en kaas. De hele ochtend zorgt ze voor me, van warme chocolademelk met koekjes tot een tosti en spaghetti toe. De hut is leeg en als ik tegen 1 uur mijn bed verlaat zit ik alleen in de zon op het terras bij te komen. De jonge dame vertelt me dat ze in Londen heeft gestudeerd maar geen werk heeft en nu hier werkt. De huttenwart is klusjes aan het doen en zal zo komen want hij zit met me in de maag zegt ze. De gids heeft me achter gelaten en dan komt zelden voor. Alleen kan ik niet omhoog en ook niet naar beneden, want tussen de hut en herval ligt nog een geltsjer. Ze vraagt of ik geld heb. Ja ik heb 100 euro zeg ik en dan begint het onderhandelen met de huttenbaas. Het meisje vertaalt en help me met extra informatie. Ik kan met de post helikopter mee en die komt over een uurtje. Laat me dat nu toevallig 100 euro gaan kosten. Ik mag het niemand vertellen want ik zal tussen de bierkratjes en de postzakken gestopt worden. Ik knik, doe dat maar want ik wil naar beneden. En voor je het weet zit ik gepakt en gezakt op het terras van de hut op de heli te wachten. Ja ik hoor hem al aankomen. Zo een typisch glazen libelle komt aanvliegen, wat een lawaai en wat een wind. Pakketten gaan erin en eruit en ik wordt achter de twee voorstoelen tussen de pakketten geduwd, geen oordempers, geen veiligheidsgordels, gewoon als pakket. Ja daar gaan we, eerst nog langs een andere hut met hetzelfde ritueel en dan het land in bij de bergen vandaan. We vliegen over dalen en groen landschap Italië in. Na een half uur zie ik een grote snelweg. Ondanks het geweldige uitzicht uit de heli zal ik blij zijn als ik op de grond wordt afgezet. Want ik wordt totaal door elkaar geschut. Daarnet in een luchtzak zat m'n hoofd zowat tussen rotorbladen. Ja hij gaat naar beneden en het is niet te geloven, ikmwordt gewoon naast de snelweg Milaan - Aosta in de berm afgezet voor ik dank je wel kan zeggen zijn ze al weer weg. Ik sta in mijn bergkleding te zweten bij 30 graden Celsius. Gauw kleed ik me om en verzamel m'n gedachten wat te doen. Hier sta ik in Italië ergens in nowhere, zonder geld en paspoort en ik moet terug naar het pension in Tasch bij Zermatt voor m'n spullen. Maar mijn lijf voelt goed, ik ben net op tijd uit deze verkeerde bergweek gestapt. Mij staat de komende dagen nog veel te wachten blijkt achteraf. Kom maar eens zonder geld en paspoort Zwitserland binnen en dan de confrontatie met de andere cursusleden die een week later van hun tocht terugkomen, uitgeput en losgeslagen waarvan sommigen zeker weten, dit nooit weer en anderen met mooie verhalen vol enthousiasme. Gelukkig luisteren ze ook met grote ogen naar mijn verhaal. Over hoe ik dankzij Frau Rosie van het pension met een faxkopie van mijn paspoort in de bus de St. Gothart pas zollambt ben doorgekomen, hoe een oude visa kaart onder in m'n portemonnee me aan slaapplaats heeft geholpen mede dankzij een vriendelijk secretaresse in een klein motel in Aosta. Dan is het tijd om naar huis te gaan, naar Genève om te vliegen. Deze bergtocht zal me nog lang heugen. Het is duidelijk dat de Breithorn mijn enige 4000der ooit zal blijven. Maar de idioterie er omheen zakt al weg, de herinnering aan die top blijft.