Greyhound onvermoeibaar zonder stoppen!

Midden op Broadway Krijg ik mijn hotelkamer, met tv-wekker en koelkast. Uit heel de wereld komen de volunteers hier bij elkaar. Allemaal gaan we op een summercamp werken. Hier krijgen we instructies en informatie over het leven in de USA. Zo horen we dat het niet verstandig is om zomaar de stad in te gaan, veel te gevaarlijk wordt er gezegd. Ik vertel ze dus maar niet dat ik net een week in New York op 10 gulden heb overleeft. We horen dat het verstandig is om altijd een 5 dollar biljet in de zak te hebben. Wordt je overvallen geef ze dat biljet dan. Vaak zijn ze er tevreden mee, dat voorkomt dat je dood gestoken wordt. Een opbeurende introductie vond ik dat, herinner ik me. Van 10 gulden had ik twee van die biljetten kunnen regelen reken ik uit. Maar ja, dan had ik niet naar Nederland kunnen bellen. Ook had ik zonder mijn ongevraagde avontuur ' van een week in New York op 10 gulden' minder van New York gezien. Want de summercamp mensen houden ons een weekend lang in het hotel bezig. Maandag gaan we naar ons camp toe, na twee dagen cola en hangen in onze stoelen zijn we daar wel aan toe. Zondagavond krijg ik de ticket van de Greyhound bus. 's Ochtends rond 8 uur moet ik bij de bushalte zijn en dan begint de reis. Ongelofelijk dat ik dat allemaal zomaar weer accepteer. Blijkbaar had ik mijn les nog onvoldoende geleerd. Het werd ook zo relaxed gebracht, je neemt de bus en bij je uitstap wordt je opgehaald. Daar brengen ze je naar het summercamp toe. Nou daar ga ik, en de Greyhound staat er. Ik herinner me een stinkend busstation met grote hoge zilvergrijze bussen. Allemaal met die bekende hazewindhond op de zijkant geschilderd. We reden en ik keek mijn ogen uit. Een dik uur duurde het voordat we de wijken van NY achter ons lieten. Buiten de stad lagen nog eindeloze velden van begraafplaatsen, een sinister gescheiden van de stad. Op de snelwegen ging het voort. Een enkele keer een stop, echt in 'The middle of nowhere'. En zo ging dat maar door. Na een uur of drie kreeg ik dorst en begon ik te piekeren. Niemand had me verteld hoe lang deze reis ging duren, en dom zelf had ik dat ook niet gevraagd. Ik had geen drinken en geen eten bij me. Roekeloos was ik zomaar de bus in gestapt. Ik zou toch niet weer de naïviteit zelve zijn geworden. Goed, vragen maar. En gelukkig de chauffeur kende het dorpje waar ik moest uitstappen. Dat was het goede bericht. Het slechte bericht was darde reis negen uur Zou van duren. Negen uur in de bus, de chauffeur zag me zuchten. Zelf ging hij nog heel wat uren verser werd me duidelijk. Hij begreep niet helemaal waarom ik er zo verlagen uitzag. Ik bleef met mijn reis binnen de staat New Jersey, dus echt mocht ik dat niet noemen. E ik ging naar een bijzondere plek zei hij. De uitstap bleek het plaatsje New Hope aan de Delaware river, daar war de burgeroorlog was beëindigd, waar het Noordelijke en Zuidelijke leger de oorlog beëindigde. Een gedenkwaardige plek werd me duidelijk, maar wel nog zes uur extra rijden dus. Gelukkig zou hij over een uurtje stoppen dat we wat konden eten. Daar kon ik ook drinken voor onderweg kopen. Gelukkig had ik ook zakgeld in NY gekregen. Dat kwam goed uit. Voor de eerste keer gooide ik me een uur later op de hamburger met cola en kocht ik waterflessen voor onderweg. Meer relaxed kon ik daarna van het landschap genieten. Wat een verschil met NY, overal akkerland met koren, maïs en weilanden met rode koeien. Ook veel bos en rivieren met van die typisch Amerikaanse houten bruggen. Ze lijken veel op de 'Kapelbrucke' uit Luzern, maar dan korter. Eindelijk wordt ik afgezet, het is nog licht. Op een kruising wordt ik afgezet. Er staat geeneens een bushalte bord. Daar sta ik met koffer en rugzak. Grote stilte om me heen. Het zou me toch niet weer overkomen, denk ik direct. Maar dan komt een grote sedan aanrijden. Wat een grote lange auto's hebben ze in de USA. De meeste auto's hebben een glimmende gril, mooie vinnen achterop en als de Rolls Royce een mooi beeldje voorop op de motorkap. Het bleek leerde ik later een Lincoln Mercury, een super auto. En ja hij stopt en haalt me af. Welcome in de USA zegt de wat gezette man, Wally bleek Ijn naam. Nog vaak zou ik met hem bijpraten. Hij had een ongelofelijk gevoel voor humor en werd mijn steun en toeverlaat. Het kon met hem natuurlijk ook niet meer stuk. Voor het eerst werd ik daar zomaar op tijd opgehaald, en welkom geheten. Alle avonturen waren zomaar achter de rug, het doel van de reis het summercamp was zomaar bereikt :)