Water stampen op gletsjer Gross Clockner

Over de gletsjer lopen we, een hele belevenis voor ons allemaal. Louis die me vorig jaar de Wiltspitze op heeft geholpen bood spontaan aan om mijn hele gezin een gletsjer experience te geven. Jammer dat het een natte boel is op de gletsjer, de zon staat nu hoog aan de hemel. Overal lopen water stroompjes over de sneeuw naar beneden, je hoort het sijpelen. De gletsjer is nu extra gevaarlijk zegt Louis de gids, omdat de sneeuwbruggen door de zon beschadigd zijn. En NetBoot want we zien heel duidelijk de scheuren in het ijs. De kids zijn al lang geen kinderen meer, maar toch kijken ze niet enthousiast. Maar Louis is een geboren gids. Al gauw heeft hij het over vogels, over de planten vlak naast de gletsjer en over de stenen die overal liggen, hoe oud die wel niet kunnen zijn. maar onze schoenen worden langzamerhand wel nat, zeg maar doorweekt. De dag begon overigens geweldig. Vanuit de parking liepen we over een kronkelpad over de morenen een beetje slingerend omhoog. De lucht was vanaf vroeg in de ochtend hemelsblauw. Onze Louis werd doorheen vriend afgezet want hij woont hier dichtbij, de Groos Clockner is gewoon zijn voortuin zoals hij dat noemt. Louis vertelt van alles, over dit gebied, zijn jeugd en de berg. De Gross Clockner ziet er mooi en bijna omzet grijpen uit. Maar dat is bedrieglijk zegt Louis, op de helling is hij menig vriend en klimmer al verloren. Toen hij 17 was deed hij zijn eerste beklimming, zoo hoort dat hier in de dorpen rondom de berg. Hij kon goed leren en dus ging hij naar de gletsjer opleiding. Nu is echt klimmen eigenlijk zijn hobby. Als sport doet hij aan ijsklimmen overal op de wereld. Voor werk werkt hij bij de Oostensijke Bundesbahn. Hij blaast met dynamiet sneeuw ophoping op. Daarmee voorkomt hij lawines dat het spoor en de bovenleidingen niet worden beschadigd, dat de trein ongehinderd kan rijden ook in de winter. Zo praat hij maar door en wij allen luisteren met volle aandacht. Hij leeft echt in een wereld dienen niet kennen. Onderwijl zijn we een enorm eind de morene opgelopen. Al een tijdje ligt de gletsjer als een grote ijsstroom aan de onderkant van de puindijk, langs de morene waarover we lopen. zo komen we op een punt waar de gletsjer een vlak stuk kent en daar wil onze gids met ons het ijs op. Aan het touw hoeven we niet. Hier zouden de spleten smal en ongevaarlijk zijn. Zo lopen we als een groepje om hem heen het ijs op. Aan de rand is het even springen want daar is tussen het steen en het ijs een gapend gat. Maar we springen er over heen, zo de gletsjer op. Het is stampen met onze bergschoenen. Maar al gauw hebben we allemaal door hoe we moeten lopen om niet uit te glijden. We kijken om ons heen. De gletsjer ligt als een grote wit tapijt om ons heen, de berg kijkt majestueus op ons neer. Overal zien we bergen om ons heen maar die zijn verreweg niet O hoog als de Gross Clockner. Heet van de zon, moe van het lopen en warm van binnen van dit grote avontuur komen we na een paar uur lopen weer bij het startpunten terug. We zijn Louis dankbaar en willen hem in het dorp wat te drinken aanbieden. Maar nee hij moet verser, de trein nog halen om de volgende dag ergens in Oostenrijk aan het wek te gaan. Zomers verkent hij sneeuwvelden langs het spoor, eerst met de heli en soms laat bijzin afzetten om het allemaal van dichtbij te bekijken. Zo berid hij zich in de zomer voor op de winter. Daar tussendoor doet hij ijs beklimmingen en gidst hij groepen. Het is een wonder dat hij vandaagbwerd tijd vond om ons als gezin deze mooie gletsjer onder de hoogste berg van Oostenrijk te tonen, met ons die te beklimmen.